Gisteren gebeurde er iets waar ik eigenlijk al een tijdje naar uitkeek. Zonder het door te hebben. Een bijeenkomst van de SVH Meesters. Eindelijk weer. Niet groots opgezet, niet gelikt of gelabeld—maar precies goed. Eerlijk, warm en een vertrouwde avond. Dat is vooral te danken aan Marco Westra, die de dag op fantastische wijze heeft georganiseerd. Vanaf het moment van binnenkomst bij restaurant Hemel & Aarde in Utrecht zat de toon goed. Een prachtige plek trouwens: sfeervol, verzorgd, precies zoals je hoopt dat een ontvangst voelt als gast. En dat klopte.
We waren met veertien meesters. Een mooie groep, met een goede mix van achtergronden en invalshoeken. Maar tegelijkertijd, zou het nóg mooier zijn als we de volgende keer met meer zijn. Meer stemmen, meer perspectieven en nóg meer energie. Want er zit zóveel kracht in deze club. Het zou zonde zijn als we die niet actiever inzetten.
De gesprekken waren mooi. Van (technische) ontwikkelingen tot filosofische vragen over aandacht en oprechtheid. We spraken en lachten over het vak, over de toekomst, over wat ons drijft. En ja, er is ook flink gelachen. Want uiteindelijk delen we niet alleen een beroep, maar ook een gevoel voor humor, nuance en liefde voor het mooie in kleine dingen. Na het inhoudelijke programma sloten we de dag af met een goed verzorgd diner bij restaurant Madeleine. Dat was de perfecte afronding. De keuken stond als een huis, en in overleg hadden enkele Meester Gastheren een eigen wijn meegenomen. Dat alleen al was een feest op zich. De kwaliteit van de wijnen was meer dan goed.
We zijn SVH Meester gastheren. Dat zegt iets. Maar ik vraag me soms af of we ons dat zelf nog wel genoeg realiseren. Alsof we wel wéten dat we iets te bieden hebben, maar het niet altijd durven te laten zien. Misschien uit bescheidenheid. Of omdat we toch niet zo van het podium zijn.
We mogen in het vak wel wat meer zelfvertrouwen tonen, onze plek aan tafel opeisen. Niet vanuit arrogantie, maar vanuit vakmanschap. We weten wat werkt. Wat raakt. Wat telt in gastvrijheid en het vak. En juist daarom zouden we vaker samen moeten komen. Niet alleen om herinneringen op te halen, maar ook om richting te geven. Om jonge professionals te inspireren. Om de standaard te helpen zetten in een vak dat continu verandert, maar voor altijd mensenwerk blijft.
De bijeenkomst van gisteren was een prachtig begin; een herstart. Een herinnering aan waarom we ooit voor dit vak kozen. En misschien ook wel een milde schop onder de collectieve kont. We hebben de kennis. De liefde voor het vak. De verhalen die inspireren. Laten we die magie niet voor ons houden. Laat het stromen. Deel het met ROC's. Doe er iets mee. En als we dat doen… dan weet ik zeker dat er straks weer iemand binnenkomt, die ons bedankt voor dat ene moment van oprechte aandacht. En dan voel je: daarom dus.